(Α΄ Κορ. ιγ΄ 4)
Η αγάπη κάνει τον άνθρωπο να μην φθονεί , ούτε να πικραίνεται προς εκείνους που τον φθονούν. Να μην επιδεικνύει το προτέρημά του, που προκαλεί στους άλλους φθόνο. Και για όσα δεν γνωρίζει, να ομολογεί χρίς να ντρέπεται την άγνοιά του.
(Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, 400 Κεφάλαια περί αγάπης, Φιλοκαλία Β΄, 96)
Είδα έναν άνθρωπο ο οποίος φαντάστηκε τον εαυτό του ότι είναι σοφός. Μεγαλύτερη ελπίδα διορθώσεως υπάρχει για έναν άφρονα, παρά γι΄ αυτόν που αυτοθαυμάζεται ότι είναι σοφός.
(Παρ. κστ΄ 12)
Είναι δείγμα της πιο μεγάλης ανοησίας το να αυτοεπαινείται κανείς, χωρίς να υπάρχει καμμία ανάγκη και μάλιστα ανάγκη επείγουσα. Κάτι τέτοιο είναι δείγμα παραφροσύνης και μας αφαιρεί όλην την αμοιβή μετά από πολλούς ιδρώτες και κόπους.
(Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις Άγιον Παύλον, ομιλ. Ε΄, ΕΠΕ 36, 492-594)
