Η Αγρυπνία της Αποδόσεως του Πάσχα στην Ευαγγελίστρια - κείμενο της κ. Ευγενίας Πέττα-Λιάτσου

Ἀγρυπνιά πανηγυρική! Τό τελετουργικό τῆς Ἐκκλησίας προσεγγίζει τήν οὐράνια Βασιλεία, ὅπου πρεσβύτεροι μέ λευκούς χιτῶνες ὑμνοῦν τό ἐσφαγμένο ἀρνίο, σύμφωνα μέ τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη.

«Ἡ Βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»
καθώς περιπλανᾶται ὁ ὀφθαλμός στήν ὑπέροχη ἰκονογραφία τῆς Ἐκκλησίας, φωτισμένη μέ τούς προβολεῖς, σταματᾶς στό δεξιό κλίτος καί περιεργάζεσαι τόν ἀναγεννησιακοῦ τύπου (ἀντίγραφο) Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος. Στό ἐπάνω μέρος ὁ Χριστός καί οἱ δύο Προφῆτες, αἰωρούμενοι στούς αἰθέρες, λουσμένοι στό φῶς μέ ἀπαστράπτοντα ἰμάτια ἀνοιχτοῦ χρώματος λευκοῦ, ἀπαλοῦ κίτρινου, πού κάτω ἀκουμπᾶνε μέν στή γῆ ἀλλά ἡ περιστροφή τοῦ σώματος ἀγγίζει τόν οὐρανό. Οἱ μαθητές.... κατάπληκτοι ἀπό τό θέαμα`

Μέχρις ἐδῶ τό πρῶτο μέρος ἤ ἐπίπεδο σάν διαχωριστική γραμμή. Στό κάτω ἐπίπεδο ἀρχίζει τό δεύτερο μέρος μέ χρώματα σκοῦρα... καφέ, πράσινα ἕως μαῦρα. Οἱ ἄνθρωποι πού γεμίζουν τό πλαῖσιο αὐτό φαίνονται ταραγμένοι ... γυμνά σώματα περιστρεφόμενα στόν ἑαυτό τους. Ἔτσι ὁ ἀναγεννησιακός ζωγράφος διατυπώνει καθαρά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τήν προσέγγιση τῶν μαθητῶν σ’αὐτή τήν δόξα τῆς Νέας Διαθήκης. Φῶς καί σκοτάδι ... σκότος ἐσκοτισμένο γιά τούς δυστυχεῖς ὅλους ἐμᾶς πού δέν στρέφομε τούς ὀφθαλμούς στά ἄνω... ἐρημία καί μαυρίλα καμία ἀνάσταση, κανένα φῶς.

Ἄν λοιπόν ἡ ψυχή τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ δέν αἰσθανθεῖ αὐτό ... ἄν δηλαδή δέν ἀναστηθεῖ, τουτέστιν δέν ξεσηκωθεῖ ἀπό τή γῆ, πού τόν κρατάει μέ τή βαρύτητά της δεμένον καί κολημένο σέ ἔδαφος ἐρημίας καί ἐχθρότητας... δέν ἔχει ἀκόμη ἐμπλουτιστεῖ μέ τήν Ἀνάσταση, δέν ἔχει ἐκραγεῖ μέσα της τό φῶς, δέν ἔχουν λυθεῖ τά κλεῖθρα τοῦ Ἅδη καί τοῦ θανάτου ... βρίσκεται σέ τάφο σκονισμένο καί σκοτεινό. Ἄν ὅμως συμμετέχει στό πανηγύρι τῆς Ἀνάστασης καί τῆς Ἀπόδοσης τοῦ Πάσχα μέ τήν ἀναμμένη λαμπάδα, μέ τόν Ἀρχιερέα «εἰς τύπον Χριστοῦ» μέ τούς ἑπτά Διακόνους καί τούς τέσσερις Ἱερεῖς, μέ τά νικηφόρα καί ἐπινίκεια θριαμβευτικά ἄσματα τῶν χορῶν τῶν ψαλτῶν, μέ τά ἀπείρως καί ἀναριθμήτως «Χριστός ἀνέστη» ....  Ἄν ὅλα αὐτά δέν συμβοῦν, τότε τό Πάσχα τό ἱερόν καί πανσεβάσμιον δέν μίλησε στήν καρδιά μας.

Τρίτη βράδυ 15 τοῦ Μάη...

μέ τήν ἀνθοφοροῦσα γῆ καί τήν ἀνθισμένη ἄνοιξη

μέ τόν γαλάζιο οὐρανό καί τήν ἀστερόεσσα νύχτα

μέ τούς ρυθμούς τῶν κυμάτων

μέ τίς ἐκρήξεις τῶν νοημάτων

μέ τό σύμπαν σέ ἐγρήγορση...

Στήν Εὐαγγελίστρια, ἐν τῷ μέσῳ μιᾶς πόλεως ἱστορικῆς καί ἁγιασμένης ... τό Βυζάντιο συνεχίζει τόν πολιτισμό τοῦ Ἑλληνισμοῦ...

Στό Λόγο καί στήν γλῶσσα, στό ρυθμό καί στό ἔνδυμα, στό μεγαλεῖο καί τήν ἁπλότητα, στό χαρίεν, στό ἀληθές, στό φῶς.

Οἱ κινήσεις τῶν Διακόνων, οἱ εἴσοδοι καί οἱ ἔξοδοι τῶν «Εὐαγγελίων» καί τῶν «Ἁγίων», ὁ ἦχος τῶν θυμιατηρίων, ἡ εὐωδία τῶν λιβανωτῶν καί τῶν χρωμάτων, κατευθύνουν τήν ἄνοδο τῆς ὕπαρξης στόν κόσμο τοῦ μεγαλείου τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἀνθρώπου.

«Εἰρήνη ὑμῖν» μέ κεκλεισμένες καί ἀνοιχτές πύλες, μέ ὡραίες πύλες καί ὡραίες ψυχές, ψάλλαμε καί φέτος «τή χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». «Καί τοῦ χρόνου».

Εὐγενία Πέττα-Λιάτσου