ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ π. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΓΚΟΥΡΒΕΛΟΥ

Κυριακή Ι΄ Ματθαίου 28-8-2016

Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν

Κήρυγμα π. Αμβροσίου Γκουρβέλου

Ἀδελφοί μου,

Πρίν ἀπό δύο Κυριακές μέ τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν 5.000 ἀνδρῶν ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε, ὅτι Αὐτός ὁ προνοητής καί τροφεύς τῆς ζωῆς μας. Φροντίζει γιά τίς ὑλικές μας ἀνάγκες. Εἶναι ὁ «διδούς τροφήν πᾶσι σαρκί».

Τήν προηγούμενη Κυριακή διδαχθήκαμε, ὅτι ὁ Χριστός φροντίζει καί γιά τίς ψυχικές μας ἀνάγκες. Παρουσιάζεται στούς Μαθητές, οἱ ὁποῖοι πάλευαν μέ τά κύματα καί τούς λυτρώνει ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου καί τήν ἀπελπισία.

Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή βλέπουμε τήν μέριμνά Του, προκειμένου νά λυτρωθοῦμε ἀπό τίς δαιμονικές δυνάμεις. Θεραπεύει τό σεληνιαζόμενο, δηλαδή τό δαιμονισμένο παιδί καί ταυτόχρονα τήν ὀλιγοπιστία τοῦ πατέρα του.

Καί τά τρία θαύματα τοποθετοῦνται χρονικά στήν Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος, τήν ὁποία ἑορτάσαμε καί λίγο καιρό πρίν τό Πάθος Του, τό ὁποῖο θά θυμηθοῦμε τήν ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὁ Χριστός ἦρθε στόν κόσμο, γιά νά μεταμορφώσει τήν ζωή μας ὁλόκληρη. Εἶναι ὁ ἰατρός καί μεταμορφωτής ψυχῆς καί σώματος.

Ὁ ἄνθρωπος μετά τήν πτώση καί τήν εἴσοδο τῆς ἁμαρτίας πάσχει ψυχοσωματικῶς καί αὐτό τό ἐπιδεινώνει ὁ διάβολος. Ὁ διάβολος ὀνομάζεται πονηρός, διότι φέρνει πόνο στή ζωή μας. Μετά τήν Σάρκωση τοῦ Χριστοῦ ἡ δαιμονική κυριαρχία καταλύεται. Γιά τούς χριστιανούς αὐτό αἰσθητοποιεῖται στό Ἅγιο Βάπτισμα. Ὁ πονηρός πλέον μᾶς πολεμᾶ ἐξωτερικῶς. Μᾶς ἐπηρεάζει στό βαθμό πού τοῦ τό ἐπιτρέπουμε μέ τήν ἀμετανοησία καί τίς συχνές ὑποτροπές μας στά χρόνια πάθη μας. «Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ καί φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν» τονίζει ἡ Ἁγία Γραφή. Χρειάζεται νά ἀντιστεκόμαστε στόν διάβολο.

Βέβαια κάποιοι θεωροῦν, ὅτι ὁ διάβολος δέν ὑπάρχει. Εἶναι ἕνα ἀπό τά ἰσχυρότερα ὅπλα τοῦ πονηροῦ στήν ἐποχή μας, νά κρύπτεται πίσω ἀπό τήν ἀθεΐα καί τήν ἄρνηση κάθε μεταφυσικῆς πολλῶν ἀνθρώπων. Ὅμως καί μόνο μιά ματιά νά ρίξουμε γύρω μας καί ἐντός μας, βλέπουμε τά ἔργα του τά πονηρά. Σήμερα ἄν ἀνησυχοῦμε γιά τήν μόλυνση τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, θά πρέπει πολύ περισσότερο νά ἀνησυχοῦμε γιά τήν φοβερή μόλυνση τοῦ πνευματικοῦ περιβάλλοντος σέ ἐθνικό καί παγκόσμιο ἐπίπεδο καί νά φροντίσουμε νά προφυλαχθοῦμε ἀπό τίς αἰώνιες συνέπειές της.

Ἡ Ἐκκλησία ἀποδέχεται, ὅτι ὁ διάβολος ἔχει κάποιες δυνατότητες καί ἐπηρεάζει τόν ἄνθρωπο μέ μαγεῖες, βασκανίες, δαιμονισμούς, ἐπηρεασμούς. Ὅμως ὅλα αὐτά εἶναι ἀνίσχυρα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τό πλέον ἀποτελεσματικό ὅπλο ἐναντίον του εἶναι ἡ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ. «Φέρετε αὐτόν ὥδε» εἶπε ὁ Κύριος γιά τό δαιμονισμένο παιδί. Αὐτό ὀφείλουμε νά πράξουμε κι ἐμεῖς. Νά προσεγγίσουμε προσωπικά καί συλλογικά τόν Χριστό μας.

Δυστυχῶς στήν παράλογη καί μεταξύ τῶν ἄκρων κινουμένη ἐποχή μας, παρατηροῦμε μία ἄλλη ἀρρωστημένη κατάσταση, πού καλλιεργεῖται συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα ἀπό πολλά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ δαιμονοποίηση τῶν πάντων, ἡ δαιμονολογία, τό νά δίνουμε ἀξία στόν διάβολο καί τά ἔργα του. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί ἱεροί συγραφεῖς ἀποφεύγουν ἀκόμη καί νά ὀνομάζουν τόν διάβολο, δίνοντάς του ἄλλα προσδιοριστικά ὀνόματα, ὅπως πονηρός, ἀντίδικος, ἐχθρός, μισόκαλλος καί ἄλλα παρόμοια. Ἡ ἀποφυγή ἐκφώνησης τοῦ ὀνόματος ἰσοδυναμεῖ μέ περιφρόνηση. Καί ὁ καλύτερος καί ἀποτελεσματικότερος δρόμος γιά νά νικήσουμε τόν πονηρό καί τά ἔργα του εἶναι ἡ περιφρόνηση. «Κράτησε ὅλο σου τό σάλιο, γιά νά φτύνεις τό διάβολο» μέ εἶχε συμβουλέψει ἕνας ἅγιος Ἐπίσκοπος. Κι ὅταν κάποιες φορές στήν Ἐξομολόγηση, νεαρός τότε, προχωροῦσα σέ ἀχρείαστες λεπτομέρειες τῶν ἁμαρτημάτων ἤ στό νά ἐκδηλώνω φόβο γιά τήν διαβολική δύναμη, ὁ Πνευματικός μου μέ σταματοῦσε καί μοῦ ἔλεγε ἐμφαντικά: «Παιδί μου, μή δίνεις ἀξία στόν διάβολο, μήν μολύνεις τό Μυστήριο, μήν τόν φοβᾶσαι, διότι «μείζων ὁ ἐν ἡμῖν, δηλαδή ὁ Χριστός, ἥ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ», δηλαδή ὁ προαιώνιος ἐχθρός μας. Ἡ ὑπεραπασχόληση μέ τήν ἁμαρτία, ἡ ἀνώφελη ἀντιχριστολογία καί μελλοντολογία, οἱ συζητήσεις γιά τόν διάβολο καί τά δῆθεν κατορθώματά του, ἡ ἀκρόαση τῶν λόγων τῶν δαιμονισμένων, οἱ σχετικές ταινίες, μᾶς ὁδηγοῦν στό νά τοῦ δίνουμε ἀξία καί νά τόν φοβόμαστε. Μήν φοβούμαστε τόν πονηρό, «μυρμηγκολέοντα» τόν ὀνομάζουν οἱ Πατέρες. Νά φοβούμαστε μόνον, μήν χάσουμε τόν Χριστό ἀπό τήν ζωή μας

Μιά παράμετρος πού ἤθελα νά ἀναφερθοῦμε εἶναι τά περί σεληνιασμοῦ τοῦ παιδιοῦ. Ἡ σελήνη δέν ἔχει νά κάνει μέ τήν ἀσθένεια καί τό δαιμονισμό τοῦ παιδιοῦ, ἁπλῶς εἶναι ἕνα ἀκόμη τέχνασμα τοῦ πονηροῦ. Κρύβεται πίσω ἀπό τήν σελήνη εἴτε γιά νά συκοφαντηθεῖ ὁ Θεός πού τήν δημιούργησε εἴτε γιά νά θεοποιηθεῖ καί νά ἐξιλεωθεῖ ἡ σελήνη γιά τήν δῆθεν δύναμή της. Ὡς ζωντανοί ὀργανισμοί ἀνήκουμε στόν κόσμο αὐτό καί σέ κάποιο βαθμό μᾶς ἐπηρεάζουν οἱ φυσικές καί κλιματολογικές συνθῆκες. Ὅμως σέ καμμία περίπτωση δέν μποροῦν οἱ κινήσεις τῶν πλανητῶν καί τῶν ἀστέρων νά δεσμεύσουν καί νά ἀναιρέσουν τήν ἐλευθερία, πού δόθηκε ὡς πολύτιμο δῶρο ἀπό τόν Θεό στόν ἄνθρωπο. Ἑπομένως ὅσοι δίνουν βάση στήν ἀστρολογία καί σέ ἄλλες παρόμοιες μαντικές τεχνικές εἴτε εἶναι ἀφελεῖς ἐμπιστευόμενοι κοινούς τσαρλατάνους εἴτε, χειρότερα, δίνουν τήν ἐμπιστοσύνη τους στούς δαίμονες.

Ἀδελφοί μου,

Σήμερα 28 Αὐγούστου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει ἕναν μεγάλο Ὅσιο, τόν Ἅγιο Μωυσῆ, τόν Αἰθίοπα. Ὁ γιγαντόσωμος αὐτός ἄνθρωπος ἦταν δοῦλος. Δραπέτευσε καί ἔγινε ἀρχηγός σπείρας ληστῶν. Φόβος καί τρόμος, ληστεῖες, φόνοι καί ἀσωτεῖες σκορπίζονταν, ὅπου τυχόν περνοῦσε. Τόν ἐπισκέφθηκε ἡ μεταμορφωτική Χάρις τοῦ Θεοῦ καί μεταβλήθηκε σέ ἄνθρωπο ἀληθινῆς ἀγάπης, αὐταπάρνησης καί εὐσεβείας. Γιά νά φθάσει στήν ἁγιότητα πέρασε πολυετῆ δοκιμασία καί δοκιμάσθηκε ἀπό τούς δαίμονες, στούς ὁποίους εἶχε δώσει δικαιώματα μέ τήν ἐμπαθῆ ζωή του. Θά τελειώσω μέ ἕνα περιστατικό ἀπό τήν ζωή καί τόν ἀγῶνα του, πού ἐπισφραγίζει τά ὅσα σήμερα εἴπαμε.

«Πολεμήθηκε κάποτε πολύ ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς ἀπό τόν πειρασμό τῆς σαρκικῆς ἁμαρτίας. Καί μή μπορῶντας πλέον νά μείνει στό κελλί του, πῆγε καί ἀνακοίνωσε τό πρᾶγμα στόν Ἀββᾶ Ἰσίδωρο. Καί τοῦ σύστησε ὁ Γέροντας νά γυρίσει στό κελλί του καί νά ἀγωνιστεῖ μέ τήν προσευχή καί τήν νηστεία. Ὁ Μωϋσῆς ἀρνήθηκε λέγοντας «δέν μπορῶ, γέροντα». Τόν πῆρε τότε μαζί του, τόν ἀνέβασε στό δῶμα καί τοῦ λέγει: «Κοίταξε πρός τά δυτικά». Καί κοιτάζοντας, εἶδε ἀναρίθμητο πλῆθος δαιμόνων. Καί ἦταν ταραγμένοι καί ἔκαναν θόρυβο, ἕτοιμοι γιά πόλεμο. Τοῦ λέγει πάλι ὁ Ἀββᾶς Ἰσίδωρος: «Κοίταξε τώρα καί πρός τήν Ἀνατολή». Καί κοίταξε. Καί εἶδε ἀναρίθμητα πλήθη Ἁγίων Ἀγγέλων δοξασμένων. Καί εἶπε ὁ Ἀββᾶς Ἰσίδωρος: «Νά, αὐτοί στέλνονται ἀπό τόν Κύριο, σέ βοήθεια τῶν ἀγωνιστῶν. Ἐκεῖνοι δέ, στά δυτικά, εἶναι ὁπού μᾶς πολεμοῦν. Περισσότεροι λοιπόν εἶναι οἱ μαζί μας». Καί ἔτσι ἀφοῦ εὐχαρίστησε ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς τόν Θεό, πῆρε θάρρος καί γύρισε στό κελλί του. (Γεροντικό).

Ἀδελφοί μου, στῶμεν καλῶς! Καλόν ἀγῶνα!

α.α.:25